Het kerstverhaal van Nico

Voor mijn kerstles dit jaar zocht ik op het internet heel lang naar een mooi kerstverhaal. Helaas vond ik vooral veel diepgaande, bijbelse teksten. Dat is dus niet echt mijn ding. Als ik naar de kerk ga dan kan ik genieten van de preken, die allemaal een mooie boodschap overbrengen. Het lijkt veel op de medities en thema's die ik behandel tijdens een yogales. Toch zijn Bijbelse teksten en liederen soms ook best wel ingewikkeld en begrijp ik niet altijd precies wat ik nou lees of zing. Dat vind ik jammer want dit zorgt ervoor dat sommige mensen (en veel jongeren) afhaken. Mijn lessen en meditaties moeten daarom te begrijpen zijn voor iedereen. Een zo nuchter mogelijke benadering van de yoga filosofie of het geloof. Want in mijn optiek is het allemaal het zelfde. Zoals een priester op zoek gaat naar teksten voor zijn kerst preek gaat deze yoga juf op zoek naar een mooie tekst voor haar kerstles. Beide proberen we de mensen die bij ons komen te inspireren met onze woorden.

Na lang zoeken en niets moois te kunnen vinden dacht ik aan mijn favoriete columnist van het Parool, James Worthy. Al eerder las is columns van hem voor tijdens mijn les. Hij behandeld maatschappelijke thema's op een ietwat sarcastische manier. (I love it!) Misschien heeft hij ook een mooi stuk over de kerst geschreven. En ja hoor, ik vond een leuk, grappig kerstverhaal over Nico en zijn familie die samen de kerst viert. Een grappig en herkenbaar verhaal met een actuele boodschap. En wat is er belangrijker dan een beetje humor? Wist je dat humor, lachen, plezier en lol belangrijke componenten zijn voor een vitaal leven? Belangrijker nog dan rust en stilte!

______________________________________________________________________

Het kerstverhaal:

Het is druk aan de kersttafel. Te druk. Hij wilde het feest dit jaar klein houden, bijkans minuscuul zelfs, maar zijn vrouw dacht er, zoals altijd, anders over. Alle kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen zijn er.

Hij kijkt naar de tafel. Zo'n mooi gedekte tafel heeft hij nog nooit gezien. Zoals zijn vrouw de servetten heeft gevouwen; daar moet ze echt uren mee bezig zijn geweest.

In het midden van de tafel liggen de pannenonder­zetters op een bedje van rood crêpepapier. Het crêpe­papier wordt op de plaats gehouden door twee goed geplaatste sneeuwbollen. Naast de sneeuwbollen staan de kaarsen. Hij kijkt naar de kaarsen. Wat zijn ze prachtig. Lang en vettig, als een sfeerfrikandel.

"Mag ik de kaarsen aansteken?" vraagt hij aan zijn vrouw, die voor de vijftigste keer de borden telt.

"Wat denk je nou zelf, Nico? Er zijn kleine kinderen bij. De kaarsen gaan dus niet aan dit jaar."

"Maar waarom staan ze dan op tafel?"

"Ze staan er voor de sier, Nico."

Nico loopt naar buiten om een sigaretje te roken. Zijn minst favoriete schoonzoon volgt hem.

"Wordt het niet een keer tijd om te stoppen?" vraagt Jacco. "Niet nu, Jacco."

"Ik ben vorig jaar gestopt. Ik rookte een pakje per dag vanaf mijn zestiende."

"Helemaal top, Jacco, maar ik ga weer naar binnen."

Nico kijkt verlekkerd naar het vlees op zijn bord. Dit gaat zijn hoogtepunt van de dag worden. Maar dan ziet hij dat er geen mes naast zijn bord ligt.

"Schat, ik heb geen mes gekregen."

"Dan loop je even naar de keuken."

Nico loopt naar de keuken om een mes te pakken. Zijn minst favoriete schoondochter volgt hem.

"Wordt het niet een keer tijd om te stoppen?" vraagt ze. "Niet nu, Petra."

"Ik ben vorig jaar gestopt met vlees eten en ik voel me zo goed. En heb je mijn huid gezien?"

Nico loopt naar de tafel, steekt de kaarsen aan en gaat op zijn stoel staan.

"Nu moeten jullie allemaal eens goed luisteren. Dit is precies waarom 2019 zo'n zeldzaam vermoeiend jaar was. Alles is een tweekamp geworden. De sporters tegen de niet-sporters. De vleeseters tegen de vegetariërs. De rokers tegen de niet-rokers. Rechts tegen links. Angst tegen liefde. De drinkers tegen de niet-drinkers."

"Nederland is een confrontatieverslaafd en bekeerziek land geworden. Waarom kan ik niet gewoon een sigaretje in mijn tuin roken zonder dat een of andere ex-roker mij voor zijn sekte probeert te ronselen? Waarom kan ik niet gewoon een sigaretje roken zonder mezelf steeds te hoeven verdedigen? Waarom moeten we constant alles verdedigen?"

"Als je dat waar je van geniet constant moet verdedigen, ben je dus constant aan het verdedigen en kun je niet meer genieten van dat wat je aan het verdedigen bent. Maar ik ben er klaar mee. En moe ook. Doodmoe. Mijn verdedigingsmechanisme heeft de ziekte van Pfeiffer."

"Ben je klaar, Nico? De jus wordt koud," moppert zijn vrouw. "Bijna. Ik ben wie ik ben. Dit ben ik. Ik ben ik. Nico. Ik ben niet dat wat ik verdedig. Gun mij dat. Gun mij mijn Nico-zijn. En nu ga ik een sigaretje roken."

"Opa, volgens mij heb je de kerst kapot gemaakt," zegt Diego van zes.

"Lieve lieve Diego, de kerst is nooit helemaal heel ­geweest."