De draad oppakken

In mijn laatste blog schreef ik over Elza, mijn lieve buurvrouw en vriendin. Over onze band en over haar ziekte. Over de behandelingen die haar misschien zouden kunnen helpen, over de crowdfunding die er is opgestart om deze behandelingen te bekostigen en over wat ik allemaal voor haar wilde doen om haar daarbij te helpen. ´September zal binnen SAV in het teken staan van Elza. We slaan de handen in een en starten verschillende acties om zoveel mogelijk geld op te halen.´ Schreef ik. De opbrengst van alle proeflessen zou naar Elza gaan, ik wilde een dansmarathon en een benefit yoga les houden.

Tot mijn grote verdriet is Elza vorige week vrijdag 30 augustus overleden. Een week daarvoor ging het ineens heel slecht met haar en werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Vrijdags zijn we bij haar geweest om alvast afscheid te nemen. Toen ik uit het ziekenhuis liep vroeg ik aan mijn goede vriendin.. hebben we nu al echt afscheid genomen? Het ging ineens allemaal zo snel, dit had niemand zien aankomen. Het weekend kwam ze thuis om nog een nacht samen met haar jongens te slapen. Dit voelde voor mij als het echte afscheid. De jongens zijn nog maar net bij Elza gebracht of ze staan alweer bij ons in de tuin. We hebben lol gemaakt op de menning zoals we dat altijd deden. Dit was echt de laatste keer in deze vorm. Het thuis zijn viel Elza en de familie zwaar. Elza besloot naar een hospice te gaan.

Maandagmiddag bezocht ik Elza in het hospice. Het was een fijn moment. We spraken gemakkelijk over moeilijke dingen. Over de begrafenis, wat ze wilde, ze vroeg me wat dingen uit te zoeken, over de dood en over de kinderen, maar het voelde alsof we spraken over ditjes en datjes. Het was zo gemoedelijk. Toen ik weg ging gaf ik haar een knuffel en een kus op haar kruin, in de deuropening draaide ik me nog een keer om, we lachten naar elkaar. 'Doei' zeiden we beide. Natuurlijk voelden we dat dit de laatste keer zou zijn. Ik heb nog getwijfeld later of ik haar nog wilde zien, maar ik vond het goed zo. Dit was een mooi afscheid.

Gisteren is Elza begraven, het was zo'n bijzondere dag. Wat fijn dat we Elza zo'n mooi afscheid hebben kunnen geven. Ik heb ontzettend veel respect voor de familie, die dit grote verdriet moet dragen.

Het is de eerste keer voor mij dat ik iemand zo dichtbij verlies, ik kan nog niet goed onder woorden brengen wat het precies met me doet of hoe het voelt. Het is zoveel door elkaar heen.

Wel merk ik de afgelopen weken dat het lastig voor me is om m'n hoofd overal goed bij te houden. En dat is soms moeilijk met een eigen bedrijf, als je verantwoordelijk bent voor alle leden, 5 docenten en alles zelf moet regelen. Het seizoen is deze week weer gestart en dan moet er altijd heel veel geregeld worden. Ik doe m'n best, maar het lukt me gewoon niet allemaal. Ik had net vier weken vakantie gehad en ik had nogal veel ´nieuwe dingen´ staan. Het is me niet gelukt om alles voor elkaar te krijgen. De dingen die echt prioriteit hebben probeer ik zoveel mogelijk af te handelen, de rest.. Dat komt later wel. Dit is ook de reden dat ik niet overal direct of traag op reageer. Als het echt dringend is, mag je gerust nog weer een berichtje sturen.

Ik heb het nu nodig om even uit te rusten, ik wil televisie kijken en koffiedrinken met lieve mensen. Ik vind mijn werk zo leuk dat ik zeker weet dat ik daar de komende tijd vanzelf weer zin in krijg. Ik geef mezelf even de tijd!

Liefs, Savannah